Schizofrenia – cała prawda o tej chorobie

0
5991

Schizofrenia jest psychiczną chorobą, która wymaga leczenia. Nie należy jej lekceważyć. Schizofrenia dotyka głównie osób młodych, częściej są to mężczyźni. Czy wiesz, jakie są objawy schizofrenii i jak się ją leczy? Choć schizofrenia to poważny stan, systematyczne leczenie może sprawić, że chory będzie mógł normalnie funkcjonować w społeczeństwie. Schizofrenia uznawana jest za chorobę cywilizacyjną.

Co to jest schizofrenia?

Schizofrenia to psychiczne zaburzenia, które związane są z błędnym postrzeganiem otaczającej rzeczywistości. Często zaburzenia te prowadzą nawet do psychozy. Psychoza powoduje, że chory ma problemy z właściwym przeżywaniem, odbiorem i oceną rzeczywistości. Ma też trudności w realistycznej i krytycznej ocenie samego siebie i relacji z innymi – często nie jest zdolny utworzyć takich relacji.

Schizofrenia tak naprawdę ma kilka postaci, odróżnia się je biorąc pod uwagę przeważające objawy. Schizofrenia może mieć postać hebefreniczną, paranoidalną (najczęściej diagnozowana w Polsce), prostą, katatoniczną, niezróżnicowaną i rezydualną.

Schizofrenia najczęściej diagnozowana jest u ludzi młodych – ponad 50% zachorowań diagnozuje się u osób przed 30. rokiem życia. Na schizofrenię mogą zachorować zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Jednak to mężczyźni chorują w młodszym wieku – nawet między 15. a 24. rokiem życia. Kobiety zazwyczaj chorują między 25. a 34. rokiem życia.

Schizofrenia – objawy

Schizofrenia polega na zaburzeniach w odbiorze rzeczywistości, braku spójności w zachowaniu, emocjach i myśleniu chorej osoby. To istota tej choroby, jednak u każdego zaburzenia przebiegają w inny sposób i w różnym stopniu.

Objawy schizofrenii możemy podzielić na trzy grupy. Pierwsza z nich to objawy wytwórcze. Należą do nich urojenia – fałszywe, chorobowe sądy oraz omamy – spostrzeganie czegoś, co nie istnieje. Najczęściej występują omamy słuchowe. Chory skarży się na głosy, które go krytykują, komentują zachowanie, prowadzą dialog z nim lub między sobą. Omamy wzrokowe i innych zmysłów pojawiają się rzadziej.

Druga grupa to objawy negatywne. Polegają one na zmniejszaniu emocji, zubożeniu zainteresowań i izolowaniu się od innych ludzi. Jeśli przed chorobą osoba chora chętnie uprawiała sporty, była towarzyska i lubiła się uczyć, to właśnie objawy negatywne zmieniły jej zachowanie i spowodowały wycofanie się z dotychczasowego życia.

Trzecia grupa to objawy poznawcze. Nazywamy nimi zaburzenia koncentracji, problemy z pamięcią – także tzw. pamięcią operacyjną. Osoby chore z objawami poznawczymi dużo gorzej radzą sobie choćby z przyswajaniem nowych informacji.

Schizofrenia – jak ją zdiagnozować?

Schizofrenię może zdiagnozować psychiatra. Należy się do niego zgłosić w razie wystąpienia jakichkolwiek objawów i niepokojących zachowań. Jednak podczas psychiatrycznej konsultacji nie zawsze stwierdza się rozpoznanie schizofrenii.

Nie zawsze występujące objawy psychotyczne wskazują na schizofrenię. Często lekarz dopiero po obserwacji klinicznej pacjenta i przebiegu leczenia może stwierdzić chorobę lub ją wykluczyć. Wątpliwości nie budzą jedynie gwałtowne i ostre objawy, z którymi natychmiast trzeba udać się do lekarza. Nasilone i ostre objawy schizofrenii wymagają hospitalizacji chorego w szpitalu psychiatrycznym. Nawet, jeśli objawy przebiegają łagodnie i są niewielkie, nie należy ich lekceważyć. Każda postać schizofrenii wymaga leczenia.

Schizofrenia – leczenie

Leczenie schizofrenii ma kompleksowy charakter. Może obejmować psychoedukację, farmakoterapię, terapię zajęciową, psychoterapię i wiele innych metod. Podstawą jest stosowanie leków przeciwpsychotycznych. Zazwyczaj leczenie schizofrenii trwa całe życie. Hospitalizacja w szpitalu psychiatrycznym jest niezbędna przy gwałtownych objawach.

Czy schizofrenia jest dziedziczna?

Przyczyn schizofrenii jest wiele. Ryzyko zachorowania jest większe w przypadku, gdy członek najbliższej rodziny już zachorował. Jednak ryzyko zachorowalności zależy od wielu czynników. Jej geneza jest bardzo złożona i nie da się jednoznacznie określić stanowiska dotyczącego dziedziczności tego schorzenia.